Çocuğunuzu Kendinize Dert Ortağı Yapmayın

Çocuğunuzu Kendinize Dert Ortağı Yapmayın

Çoğu anneler sorunlu evliliklerde çocuklarını kendilerine yakın bulur, onlarla dertleşirler. Eşleriyle, kaynanalarıyla, yakın akrabalarla yaşadıkları sorunları çocuklarıyla paylaşırlar: “Babanızın bana yaptıklarını görüyorsunuz, değil mi? Siz olmasanız bu nankör, bu kaba, bu kıymet bilmez adama bir gün katlanmam. Sizin hatırınız için katlanıyorum” derler. Ya da: “Babaannenizin bana yaptıklarını görüyorsunuz değil mi? Beni bir türlü kabullenemedi. Kendi kızı gibi kabul etse, sevse ne olur? Babanıza beni çekiştirip üzerime sürüyor. Onun yüzünden azar işitiyorum, onun yüzünden dayak yiyorum” diyerek mutsuzluklarını çocuklarıyla paylaşırlar.

Bu ve benzeri yakınmalar çocukları derinden üzer. Çocuklar olup bitenleri muhakeme edecek ve bundan ders çıkaracak zihinsel olgunlukta olmadıkları için annelerinin telkininden etkilenecek babalarına ve babaannelerine içten içe kin duyacaklardır. Mutluluk kadar mutsuzluk ta bulaşıcıdır. Annelerinin mutsuzluğu çocukları da etkileyecek küçük yaşta hayata karşı dirençleri azalacak, geleceğe karamsar bakacaklardır.

Kimi anneler, özellikle çalışan anneler, büyük çocuğa kaldıramayacağı sorumluluklar vererek küçük omuzlarına kaldıramayacağı yükler yüklerler. “Sen ablasın/ağabeysin, ben yokken kardeşlerine sen sahip olacaksın. Onları sen koruyacaksın” derler. Çoğu anneler büyük çocuğu kardeşiyle kavga ederken görünce, suçun kimde olduğuna bakmadan: “Sen ablasın/ağabeysin, neden kardeşini idare etmiyorsun?” diyerek küçüğü korurlar. Haksızlığa uğradığını düşünen büyük çocuğun anne babaya olan güveni sarsılır.

Anneler kesinlikle çocukları kendilerine dert ortağı yapmamalı, aile içi sorunları onlara anlatmamalıdır. Kardeşlerinden birkaç yaş büyük diye “sen ablasm/sen ağabeysin” diyerek omzuna ağır gelecek sorumluluklar verilmemelidir. Mutsuz ailelerde güç savaşı vardır. Babanın baskı ve şiddet kullanarak anneye sözünü geçirdiğini gören büyük çocuk küçükler üzerinde baskı ve şiddet kullanma eğilimindedir.

Böyle bir ailede büyük çocuğa “sen ağabeysin/ablasın” dendiğinde bunu küçükler üzerinde baskı aracı olarak kullanabilir.

“Sen ablasın/ağabeysin” diye boyundan büyük sorumluluk yüklenen çocukların “Ben abla/ağabey olmak istemiyorum!” diye itiraz ettikleri görülür. Bu itirazda haklıdırlar. Çünkü onlar da çocuktur, çocukluklarını yaşamak isterler.